kelime tüccarı-5

Dördüncü sahne

İsrafil: Bu adam şiir yazmayı çok seviyor. Şeytana yazdığı şiire bakın hele. Haddini bilmemek diye buna derim.

Benim küçük azazilim

Karanlıklar basıyor afakımı

Kanlı nehirler akıyor rüyalarımda

Düşlerimde sensizlik bir isyan

Vaz geçişlerim yokluğuna gebe

Çamurdan can verdiğim hayallere

Tapmanı istesem

Kaçıp gider misin?

Bahşettiğim cennetten ebediyete

Şimdi uzak karanlık diyardayım

Adıma iblis denmiş, şeytan denmiş

Umurumda değil artık

Senin cennetinde değilsem

Dumansız ateşimi neyleyim

Kaybettim azazilliğimi

Artık melek değilim.

(son cümleyi Azrail’le birlikte söyler ve Azrail içeri girer)

İsrafil: Ne oldu?

Azrail: Öldü, öldü sonunda!

İsrafil: Kim?

Azrail: Bey.

İsrafil: Nasıl öldü? Neyden öldü?

Azrail: İnançsızlıktan. Bedeni daha fazla dayanamadı. Bilekleri kesilmişti, gittiğimde oluk oluk kan akıyordu.

İsrafil: Görünce şaşırdı mı seni? Son sözü ne oldu?

Azrail:  Çıplak insanları görüyorum

                Kanlı ilahlarını kaybetmiş

                Kaçacak bir yerimiz yok artık

                Tek günahımız içimizdeki İblis!

(melekler birlikte söyler) la ilahe il Allah!

Sorgu meleği 2: Tanrı kararını verdi. Kıyamete kadar bir de Araf’ta izleyecekmiş onu.

Sorgu meleği 1: Kimi kimsesi yoktu garibimin. Herkesten önce de kabirden ayrılıp Araf’a gönderilecek ha! Yazık arkasından bir dua okuyanı da yok! Artık sevap da kazanamayacak. Yalnız başına öldü.

(Azrail ile İsrafil birlikte bağırır): Hayır tek başına öldü!