kelime tüccarı-6

Beşinci Sahne

(Araf arkadadır sadece silueti görünür)

Bey: Katip neredeyiz?

Katip: Geldik beyim, son durak.

Bey: Araf’ta mıyız?

Katip: Galiba. Daha kıyamet kopmamış.

Bey: Katip olan oldu artık. Sana son bir şiir yazmıştım okuyamadım. Utandım. İzin var mıdır?

Katip: Estağfurullah beyim.

Bey: Artık sen ben yok katip. Galiba bu diyarda bir tek ben varım. Sorgu başladığında dünyada tuttuğun kayıtları aç bakalım. Bildiğimiz güvendiğimiz şeylerin ne kadarı doğruymuş. Tanrı katında yüzümüz ne kadar kızaracak. İşte bunları bilmek istiyorum. Ama önce dünyadaki yoldaşlığın hatırına sana bu şiiri okumalıyım.

Karanlığın nefesinden korkanlar unutmasınlar ki

İçinde besledikleri sevgi gibi duygularla

Kini güçlendirirler

Sözde kurulan yaşamlar

Sözde dile gelen isteklerdir

Bu insanları baki kılan yoldaşlıkları

Bir çıngırak yılanının zehr-i aşkı ile son bulur

Sana seçme şansı vermemişler

Tanrı insanı yarattı insansa Tanrısını

Onlar gibi olma sen çocuk

Ben aynasında kendi düşüklüklerini

Dev sanırlar

Bir şeyden nefret etmek mi istiyorsun

İlk kendinden nefret et

Bu gece bir ateş yakalım senle

Katibin eteğinin gölgesi vursun

Yüz denilen günahkar tüccarının yardakçısına

Eller bütün yalan dolanın ortağıdır

Gözler ise inkar edilemez bekçileri

İlk bunlara dikkat et insanlarda

Hepsini tanıyacaksın

Sabır en büyük yetenektir

Dervişlerinin dergahından geçen bir şarap iç

Mutlak vücuda ilk adım

Seni anlayamazlar

Tek farkın neden diye sormak

Tek farkın âşık olduğun Tanrın

Gördüğün şak şakçı dünya gerçek değilken

Çocuk

Oyun oyna insanlarla

Oynadığın oyunda bir oyun olsun ki

Alttaki cümle yalan olsun

Üsteki doğru

Hiç şans verme insanlara

Taviz dostuna verilir düşmanına değil...

Katip: Ne de güzel anlattınız hayatımızı efendim. Şu cümlelerinizde sanki şu lahzayı anlatıyor.

Bugün ölmeye kara verdim

Hava kapalı bir melankoli iken

Suç ve ahlak iki büyük günahım

Dillenen aynı terane

İmkansız! Kölenin özgürlüğü

Ne varlık ne de yokluk

Ekmeğimizin bir parçası

Yenilgiyi de kabul etmek gerek

Hayatımız tozpembe değil

Ne kadar çabalarsan çabala

Boş rüzgarın yönü değişmiyor

Değiştirilmiyor ne kader ne de şans

Hayat kördüğümden ibaret

Çözdükçe dolanacaksın

Elinde olmayan gerçekler

Karşına ne bir lütuf çıkaracak

Ne de sigara dumanından başka hayal

Elinde tutmaya çalıştıkça kaybolup giden

Ne gerçek ne yalan ne de araftan bir gül

Kalbini zehirleyerek yok olacak

Bile bile isteye isteye

Mazoşist bir lanetli

Gülünç utanç verici bir özür

İşte tam bu zaman ölmeye karar verdim

Tanrı kutsallığını kaybedince

Ne doğa ne Zeus ne de göçmen çingene

Büyülü hayat sahnemiz

Elveda külkedisi saat on iki...

Bey: Evet öldük sonunda katip artık inzivaya çekilebilirsin. Bundan sonra tek başıma ilerlemeliyim.

Katip: Buyruk sizden beyim. Esen kalın. Bana ihtiyacınız olursa nerede bulacağınızı biliyorsunuz.

(katip sahneden çıkar)

Bey: Evet bir tiyatro sahnesinin önünde.